مــاه فــرومـاند از جــمال محمد

سرو نبــاشد بــه اعـتـدال محمد

قدر فلـک را کـمـال و منـزلتی نیست

در نــظر قــدر بــا کـمـال محمد

وعـده دیـدار هـر کـسی به قیـامت

لیله‌ی اســــری شب وصــال محمد

آدم و نوح و خلـیل و موسی و عیـسی

آمــده مـجمــوع در ظــلال محمد

عــرصـه گـیتی مجال همت او نیست

روز قیـامـت نــگر مــجــال محمد

وآنهمـه پـیـرایه بسته جـنت فردوس

بو که قبـولــش کــند بــلال محمد

همچو زمـین خواهد آسمان کـه بیـفتد

تا بـدهــد بوســـــه بر نعال محمد

شمس و قمــر در زمـین حشر نــتابد

نـور نتــابــد مــگر جــمال محمد

شـاید اگـر آفـتـاب و ماه نـتابـند

پیــش دو  ابـروی چـون هـلال محمد

چشم مرا تا بـخـواب دیـد جمـالش

خـــواب نمی‌گـیرد از خــیال محمد

سعـدی اگر عـاشقـی کنـی و جوانی

عشــــق محمد بـس است و آل محمد

سعدی شیرازی(کلیات سعدی،فصل طیبات،ص‏ 533و532)